4857 sayılı İş Kanunu’nun 46 ncı maddesinde, işçinin tatil gününden önce aynı Yasanın 63 üncü maddesine göre belirlenmiş olan iş günlerinde çalışmış olması koşuluyla, yedi günlük zaman dilimi içinde yirmi dört saat dinlenme hakkının bulunduğu belirtilmiş, işçinin hafta tatili gününde çalışma karşılığı olmaksızın bir günlük ücrete hak kazanacağı da 46 ncı maddenin ikinci fıkrasında hüküm altına alınmıştır.

Her ne kadar Pazar günü çalışılmasını yasaklayan 394 sayılı Hafta Tatili Kanunu 1 Temmuz 2017 tarihli ve 30111 sayılı Resmi Gazete’de yayımlanan 7033 sayılı Kanunla yürürlükten kaldırılmış olsa dahi, her çalışanın dinlenme hakkına sahip olduğu 1982 Anayasasında kabul edilmiştir (A.Y.m.50) Bu kapsamda, “hafta tatilinde” çalışılacağı yolunda “toplu iş sözleşmelerine veya iş sözleşmelerine” konulacak hükümler de “geçersiz” olacaktır. Çünkü, işçilerin 7 günlük çalışma süresi içinde, aralıksız 24 saat dinlenme hakkı işçinin sağlık ve güvenliği dikkate alınarak düzenlen bir hükümdür.

Başka bir deyişle burada kişinin ruh ve beden bütünlüğünün korunması amaçlanmıştır. Hafta tatili yapmadan işe başlayan işçinin dinlendirilmemiş olarak işe başlatılması ve muhtemel bir iş kazası geçirmesi durumunda işveren asli kusurlu sayılabilir. Benzer bir şekilde, işçinin azami iş sürelerini aşar bir biçimde çalıştırılıp çalıştırılmadığı, yıllık ücretli iznini yılı içeresinde kullandırılıp kullandırılmadığı, gece çalışma sürelerine uyulup uyulmadığı ve nihayetinde hafta tatili verilip verilmediği bu gibi durumlarda sorgulanabilecektir. Dolayısıyla anılan hükümlerin tamamı kanun koyucu tarafından işçinin ruh ve beden bütünlüğünün korunması amaçlanarak getirilen düzenlemelerdir.

Hafta tatili izni kesintisiz en az yirmi dört saattir. Hafta tatilinin 24 saatin altında bir süre verilmesi durumunda, usulüne uygun şekilde hafta tatili izni kullandığından söz edilemez. Hafta tatili bölünerek kullandırılamaz. Buna göre hafta tatilinin yirmi dört saatten az olarak kullandırılması halinde hafta tatili hiç kullandırılmamış sayılır.